Magdalena Leszko
Celem który przyświeca moim badaniom, jest szeroko pojęta psychoedukacja społeczeństwa na temat czynników prewencyjnych w zespołach otępiennych. W obliczu zwiększającej się liczby osób starszych i rosnącego odsetka osób cierpiących na choroby neurodegeneracyjne, rozwój psychogerontologii jest koniecznością.
Problematyka człowieka starszego towarzyszy mi od początku moich studiów. W ramach pracy magisterskiej zajmowałam się afektywnym i poznawczym funkcjonowaniem osób w okresie późnej dorosłości. Następnie, w ramach studiów doktoranckich, prowadziłam badania nad wczesnym wykrywaniem choroby Alzheimera za pomocą pomiaru złogów beta-amyloidu u osób starszych, u których nie występowały jeszcze objawy choroby Alzheimera. Rosnąca liczba osób chorych stanowi wyzwanie nie tylko dla lekarzy, ale także dla psychologów. Dlatego ważne jest, aby wiedzieć, w jaki sposób efektywnie wspierać osoby zmagające się z otępieniem już od najwcześniejszych stadiów choroby.
Po ukończeniu studiów doktoranckich odbyłam staż na Northwestern University(USA), gdzie poszerzyłam swój warsztat pracy jako badacz w zakresie psychologii zdrowia, prowadząc badania dotyczące wpływu osobowości i zachowań opóźniających i przyspieszających procesy otępienne. Mój projekt, dotyczący niwelowania zagrożeń, zapewnienia bezpiecznych warunków życia i wspomagania osób starszych chorujących na chorobę Alzheimera, został nagrodzony przez Departament Stanuoraz Fundację „The Millennial Trains Project”, dzięki czemu miałam okazję współpracować z ekspertami w dziedzinie choroby Alzheimera.
Obecnie jestem wykładowcą akademickim w Polsce i w USA. Nadal kontynuuję działalność związaną z moim zainteresowaniem dotyczącym funkcjonowania osób w okresie późnej dorosłości. Efektem tego było uzyskanie grantu Miniatura,przyznanego przez Narodowe Centrum Nauki. Dużą inspiracją do badań są dla mnie problemy opiekunów. W wolnym czasie pracuję nad materiałami edukacyjnymi dla opiekunów osób starszych oraz prowadzę jedną z największych w Polsce grup wsparcia dla opiekunów. To dzięki wiadomościom od opiekunów i rozmowom z nimi dowiaduję się o realnych potrzebach osób, które potrzebują wsparcia psychologicznego.
Podsumowując, moje badania mają charakter interdyscyplinarny – oprócz psychologii integruję wiedzę z biologii i socjologii starzenia się, co pozwala spojrzeć bardziej holistycznie na zgłębianie zagadnienia. Głęboko wierzę w to, iż wyniki badań naukowych powinny mieć zastosowanie w praktyce, dlatego w swoich badaniach koncentruję się na wiedzy, którą można wykorzystać w diagnozie i procesie wspierania osób zmagających się z chorobą Alzheimera. Lepsze rozumienie doświadczenia partnerów, dzieci oraz rodzeństwa, zmagających się z opieką, przyniesie korzyści naukowcom i starszym osobom. Natomiast wyniki badań mogą zostać użyte w celu zaprojektowania warsztatów dla opiekunów i pracowników ochrony zdrowia,szkoleń dla studentów oraz w formie wykładów dla uczestników uniwersytetów trzeciego wieku, w celu zwiększenia świadomości społecznej dotyczącej profilaktyki zespołów otępiennych.